بهمبری

تاکسى میان نیشته بوم. دوتا جوانˇ دؤخترم می ورجا نیشته بؤن. بلن-بلن گب زئیدی ؤ من ایشتاوستیم.
اولی: راستی از تی نامزد امیر چی خبران؟
دومى: امیر خؤبه. هر چن روز به سر، ایتا پیام مره روانه کونه.
اولى: خؤب. چی گه؟ راضى ایسه؟
دومى: چی بوگویم والا؟ هنو کمپˇ میان زندگى کونید. اویه همه جوره آدم ایسه دئه. عرب ؤ افغانی. ولی بازم اشان شانس باوردید که دیپورت نوبؤستیدى ؤ تانستید از مرز رد ببید. خیلیان هنو مرزˇ سر آواره یدى.
اولى: کاش ان دفعه انه واورسی که محسنˇ خبرم داره یا نه. می دیل آشوبه از وقتى که بوشؤ هیچ خبری انˇ جا ندارم. انˇ مار ؤ خاخورم مره بوروز ندیدى.
دومى:باشه کؤر. انˇ جا واورسم. اخه اویه همیشه اینترنته دسرسى نداریدى؛ هر وقت پیام فده مره واورسم.
اولى: هر جوانى که امی محل ؤ خیابان ایسه بو بوشؤ خارج. دئه امی شهرˇ میان جوانى نیدینى.
می دیلˇ میان انˇ حرفه تصدیق بوکودم. بیشتاوسته بوم بالاىˇ هزار نفر از انزلی مهاجرت بوکودید.
یادˇ می دوست دکفتم. چند وقتى بو که خبرى ازش نبو. وقتى انه بیدئم گله بوکودم که کویه ایسى ؤ چره تی جه خبرى نبو. من ؤ منˇ أمرأ جواب بده مره که گرفتارم. راس گوفتى بندهٔ خودا. دوتا پسر تحصیلکرده بیکار خانه میان داشتن سخته. بعدم زود خداحافظى بوکود ؤ بوشؤ. هفتهٔ بعد بیشتاوستم هر دوتا پسرأ روانه بوکوده خارج. می دیل خیلى انˇ ره بوسؤخت. انˇ واسى آشفته بو. مادره دئه. چی بوکونه! هزار بدبختى ؤ گریفتارى أمرأ زاى بزرگأکوده الان کارˇ ره اشانه خارج روانه’ کوده. کارم کار نىه که. کارگرى ؤ فعلگى اونم کشور ؤ شهرˇ غریبˇ میان، هزاران مشکل ؤ دلهره أمرأ.
وقتى تاکسى غازیانˇ پوردأ ردأ کود می چوم دکفت اسکله’. حیف شهرˇ به أ قشنگی نبو؟ شهری که تازه منطقهٔ آزاد بوبؤسته.
اصلاً أ منطقهٔ آزادˇ فایده أ شهرˇ جوانانˇ ره چی بو؟
شهرى که أنˇ مرداکان ۱۸ سال بیجیر ؤ ۵۰ سال بوجؤریدى. شهرى که جوانˇ سازنده ؤ فعالˇ جا خالی بوبؤسته.
شهرى که أنˇ جوانانˇ ره کار ننه.
می شهر...

پ.ن: این یادداشت نخستین متن از مجموعۀ یادداشت‌های گیلکی "می شهر" است که برای نخستین بار در شمارۀ ۲ ماهنامۀ گیلانˇاؤجا منتشر شده بود.
برای اطلاع از چگونگی خواندن و نوشتن با رسم‌الخط گیلکی اینجا را ببینید.
برگردان فارسی این یادداشت در ادامه مطلب 👇 آمده است.

شهر من

تو تاکسی نشسته بودم. کنارم دو تا دختر جوان نشسته بودند و بلند بلند صحبت می‌کردند و منم صحبت‌هاشونو می‌شنیدم.
اولی: راستی از نامزدت امیر چه خبر؟
دومی:امیر خوبه. هر چند روز یه بار برام پیام میفرسته.
اولی: خب چی می گه؟ راضی هست؟
دومی: والا چی بگم... هنوز تو کمپ زندگی می‌کنه و اونجا همه جور آدمی هست، عرب،افغانی. ولی باز اینا شانس آوردن که دیپورت نشدن و تونستن از مرز رد بشن خیلی‌ها هنوز لب مرز آواره هستن.
اولی: کاش این بار که پیام داد ازش بپرسی که از محسن خبر داره یانه؟ دلشوره دارم از وقتی که رفته ازش خبر ندارم و مادر و خواهرش هم به من چیزی نمی گن.
دومی: باشه دختر، ازش می‌پرسم اخه اونجا همش به اینترنت دسترسی ندارن ولی هر وقت پیام داد ازش می‌پرسم.
اولی:هر جوانی که تو خیابون و محله ما بود رفته خارج. دیگه توی شهرمون جوانی نمی‌بینی.
تو دلم حرفاش رو تصدیق کردم. شنیده بودم بیشتر از هزار نفر از انزلی مهاجرت کردند یاد دوستم افتادم چند وقتی بود خبری ازش نداشتم.
وقتی دیدمش،گله کردم که کجایی و چرا ازت خبری نیست. من من کنان جواب داد که خیلی گرفتارم. بنده خدا حق داشت دو تا پسر تحصیل کرده بیکار تو خونه داشت و سخت بود. خیلی زود از من خداحافظی کرد و رفت. یک هفته بعد شنیدم که هر دو تا پسرش رو فرستاده خارج. دلم خیلی براش سوخت. برای همین آشفته بود. مادره و چی باید بکنه؟ با هزار بدبختی و گرفتاری بچه‌هاشو بزرگ کرده والان باید برای کار اون ها رو بفرسته خارج. اونم چه کاری؟ کارگری تو کشور غریب با هزاران مشکل و ترس.
وقتی تاکسی پل غازیان رو رد کرد چشمم به اسکله افتاد. حیف شهر به این قشنگی نیست؟ شهری که به تازگی دارای منطقه آزاد شده.
اصلا فایده این منطقه آزاد برای جوانان شهر چی بود؟
شهری که مردانش زیر ۱۸ سال و بالای ۵۰ ساله هستند. شهری که از جوانان سازنده و فعال خالی شده.
شهری که برای جوانانش کار نیست.
شهر من...