بهمبری

روز معلم در راه است و امسال به دلیل شیوع ویروس کرونا و تعطیلی مدارس مراسمی برگزار نمی‌شود؛ من می‌خواهم با یاد کردن از معلم‌های تأثیر‌گذار بر مطالعه و خواندن و نوشتنم، از ایشان تشکر و قدردانی کنم.

«خانم فرد معلم سوم ابتدایی، خانم زیارانی معلم ادبیات راهنمایی و خانم شکری معلم ادبیات دبیرستان»

هر سه این عزیزان در مقاطع مختلف تحصیلی با تشویق‌ها و دل‌گرمی‌هایشان من را به ادبیات و زبان فارسی علاقه‌مند و‌ دلبسته کردند. امیدوارم اگر در قید حیاتند، سلامت باشند و اگر از دنیا رفته‌اند روحشان شاد و در آرامش باشد.

«اولین معلمی که جرقۀ خوندن و نوشتن رو در ذهنم روشن کرد خانم فرد معلم سال سوم ابتداییم بود، وقتی انشایی که دربارۀ بی‌رحمی سربازان آمریکایی در جنگ بین آمریکا و ویتنام نوشته بودم، رو با خودش برد تا به همسر و فرزندش نشون بده‌ و این کارش کلی بهم انگیزۀ خوندن برای بهتر نوشتن داد، چون اولین کسی بود که به نوشتنم توجه کرد. من در محیطی زندگی می‌کردم که کتاب‌ خوندن مخصوصاً برای دخترها خیلی ارزشمند نبود و حتی گاهی مورد تمسخر و ریشخند اطرافیانم هم قرار می‌گرفتم؛ اما این معلم دلسوز با تشویق غیر مستقیم بهم فهموند که خواندن و نوشتن کاری ارزشمنده. گاهی یک حرکت به ظاهر سادۀ معلم، چراغ‌ راهی برای ادامۀ زندگی می‌شه.
این بود خاطرۀ من.
مریم جمشیدی ۹ ساله از تهران» 

این بادداشت نخستین بار در پایگاه خبری دیدگاه برتر مدیریت منتشر شده است.

غنچه‌های نو‌شکفتۀ سرزمینم!
قلم در دست گرفته‌اید تا بر لوح سفید نقشی از صلح و آشتی بزنید.
نمی‌دانم در پشت چشم‌های سیاه و زیبایتان چه می‌گذرد؛ هر چه هست این روز را خوب به خاطر بسپارید.

مادرانِ فردا!
می‌دانستید با وجود شما جهان هزاران برابر زیباتر است؟
می‌دانستید اگر مهر بورزید و عشق بدهید، فرزندان آیندهٔ شما از جنگ و خشونت دوری می‌کنند؟
می‌دانم پاک‌دلی و مهرِ بی‌پایان شما، سرچشمۀ نوع‌دوستی و صلح و صفا می‌شود؛ زیرا محبت تنها چشمه‌ایست که با بخشش، جوشان‌تر خواهد شد.

این یادداشت نخستین بار در پایگاه خبری دیدگاه برتر مدیریت منتشر شده است.

در پاییزی شورانگیز و رنگارنگ، از مادری اهل شعر و ادب و «بهتر از برگ درخت» در شهرِ عطر مست کننده گلاب و بید مشک، کاشان، پا به دنیا گذاشتی. هستیِ تو با طبیعت پیرامونت آن‌چنان مأنوس بود که تو را از آن گریزی نبود تا جایی که معلمت به تو گفت: سهراب، تو همه چیزت خوب است تنها بدیت این است که نقاشی می‌کشی. این گرایش و ذوق و عشق‌ورزی به طبیعت چنان‌ بود که نمی‌توانستی در برابر کشش و علاقه‌ایی که تو را به جهان پیرامونت فرا می‌خواند، مقاومت کنی.

حاصل این هم‌آغوشی با جهان اطرافت را می‌توان در ضرباهنگ اشعارت و در عشق‌بازیت با رنگ و قلم‌ در بوم نقاشی مشاهده کرد. و چه کلماتی زیباتر از اشعار دلنشین و آرام‌بخش تو ارتباط تنگاتنگ بین انسان و نیایش را با الهام از طبیعت پیرامون بیان کرده‌ است؟ تو خدایت را با نمازی بندگی می‌کردی که «اذانش را باد گفته باشد سر گلدستۀ سرو، پیِ "تکبیرة الاحرام" علف، پیِ "قد قامت" موج. قبله‌ات یک گل سرخ بود و جانمازت چشمه و‌ مُهرت نور و دشت سجاده‌ات». چنان جزئی از طبیعت بودی که سرودی: « هر کجا هستم، باشم، آسمان مال من است، پنجره، فکر، هوا، عشق، زمین مال من‌ است». و در این طبیعت‌گرایی همه مخلوقات به چشمت زیبا می‌آیند و چه ساده می‌گویی: «گل شبدر چه کم از لالۀ قرمز دارد؟» و دعوت از همه که «چشم‌ها را باید شست، جور دیگر باید دید».

من «صدای نفس باغچه را و صدای ظلمت را وقتی از برگی می ریخت، حتی عطسۀ آب از هر رخنه سنگ‌ و چکچک چلچله از سقف بهار را» از شعر تو شنیدم. و نگاه زیبایت به زندگی «چیزی نبود که لب طاقچۀ عادت از یاد من و تو برود، زندگی بُعد درخت است به چشم حشره، هندسۀ ساده و‌ یکسان نفس‌هاست». و البته ‌زیبایی زندگی از نگاه تو، گاهی همان دلخوشی‌های کودکانه یا رمز آلود بود «زندگی یافتن سکۀ ده‌ در شاهی در جوی خیابان است. زندگی شستن یک بشقاب است».

تو شاعری بودی که «مرگ را پایان کبوتر نمی‌دانستی» و پایان کارت را «جاری شدن در ذهن اقاقی و نشیمن در آب و هوای اندیشه و در خوشه انگوری که به دهان می‌آید» بیان می‌کردی. پس تا زمانی که «باران هست، شاپرک و ریحان هست، آسمان و برگ گل سرخ و خورشید هست» تو هم هستی، گرچه در اول اردیبهشت جسمت را رها کردی و‌ به خالقت پیوستی.

این یادداشت نخستین بار در پایگاه خبری دیدگاه برتر مدیریت منتشر شده است.

خاک و دریا

غنچه‌های زیبای سرزمینم، پسرکانی با سرهای تراشیده و محجوب در لباسی به رنگ خاک و دخترکانی با پوششی به رنگ دریا، آرزوهایشان را در دست گرفته‌اند. دختران مادرانگی و عشق به دیگران و پسران تلاش و کوشش را با آرزوهایشان تمرین خواهند کرد. آن هم به لطف عزیزانی با دلی به وسعت خاک میهن و روحی به زلالی و‌ عمق دریا.

شادیِ آرزو

مردمانی از جنس مهر و عاطفه و محبت به دیدارتان آمدند با برگه‌هایی رنگارنگ در دست، تا شما آرزوهای رنگین خود را در آن‌ها بنویسید یا نقاشی کنید. اکنون زمان وفای به عهدیست که بسته‌اند. شما ذوق کرده‌اید و بیشتر از شما پدر مهربانی‌ها که با خنداندن شما، درست قبل از دیدن آرزوهایتان، این شادی را عمیق‌تر و به یاد‌ ماندنی‌تر کرده‌ است.

آرزوی شیرین

مصطفی‌ جان! آرزوی تو داشتن یک جشن تولد بود. پدر مهربانی‌ها وقتی از دیارتان بازگشت با خواندن برگۀ آرزوها متوجه شد که تاریخ تولدت فردای روزی است که به شهرش بازگشته، راه طولانی را باز پیمود تا خود را به تو برساند و آرزویت را برآورده سازد. بوسه تو بر دستان پدر و شادی برآورده‌ شدن آرزویت، از مهر و همدلی و همت عزیزانی‌ست که رضایت خاطر را در شاد کردن دلها یافته‌اند.

مادرانه

مانند هر مادر مهربانی آغوش پر‌‌مهرت را گشوده‌ای تا فرزندان سرزمینت در پناه امنیت و رضایتی که برایشان به ارمغان برده‌ای این چنین زیبا بخندند و خود نیز از آفرینش این لحظه شادمانی. تا باد چنین بادا...

این یادداشت نخستین بار در پایگاه خبری دیدگاه برتر مدیریت منتشر شده است.

آرزوی رنگارنگ

برگه‌ی آرزوها به دستت رسید. مدت‌ها منتظر این لحظه بودی. آرزویت داشتن مداد رنگی بود. یک جعبه‌ی مداد رنگی‌ که بیشترین رنگ‌‌ها را داشته باشد تا بتوانی رویاها و آرزوهایت را با خوش‌رنگ‌ترین رنگ‌ها نقاشی کنی. دخترکم! آرزوی تو رنگارنگ‌ترین آرزوست، با آن عشق و محبت به دیگران را نقاشی کن.

خواب رویایی

دخترک قشنگم‌، چه زیبا رنگ لباست را با آرزویت هماهنگ کرده‌ای. چه با غرور دستت را روی آن گذاشته‌ای. همیشه دوست داشتی تخت خوش‌رنگی داشته باشی‌ تا روی آن استراحت کنی. حالا می‌توانی شاد بخوابی و از زنجیرۀ بی‌انتهای محبت و نوع‌دوستی رویا ببافی.

این یادداشت نخستین بار در پایگاه خبری دیدگاه برتر مدیریت منتشر شده است.

یکی از عواقب رشد اقتصاد جهانی و ترویج الگو‌های توسعه اروپا محور تخریب مدام پرشتاب‌تر اکوسیستم جهان بوده است. اکنون که تکنولوژی زیان‌بار راه را برای تخریب محیط‌زیست و استفاده بیش از حد از زمین را هموار کرده است، تنها راه فرار از این چرخه مداوم تخریبی برقراری مجدد رابطۀ زنان با محیط‌زیست است. [۱]

در شمال ایران که اکثر کارهای کشاورزی و باغداری که رابطۀ مستقیم با زمین و محیط‌زیست دارند بر عهدۀ زنان است با آموزش و آگاه‌سازی آنان می‌توان از نیروی مؤثرشان در حفاظت و نگهداری محیط‌زیست بهره برد. 

فشتکه، روستایی است از توابع بخش خمام شهرستان رشت در استان گیلان. این روستا در دهستان چاپارخانه قرار دارد. براساس سرشماری مرکز آمار جمعیت آن ۱۸۲۴ نفر (۵۵۰ خانوار) بوده است. مردم این روستا کشاورز بوده و محصول اصلی کشاورزی این روستا برنج است. عده‌ای از اهالی این روستا در تعاونی‌های ماهیگیری دریای خزر هم فعالیت دارند؛ البته به دلیل گسترش فعالیت منطقه آزاد تعدادی از این تعاونی‌ها با گرفتن خسارت تعطیل شده‌اند. از صنایع‌دستی مهم این روستا که بسیاری از زنان مخصوصاً در پاییز و زمستان به آن مشغولند بافت کلاه و زنبیل و حصیر است که ماده اولیهٔ آن هم (نوعی گیاه درزبان محلی به نام لی) در جنگلی کوچک درحاشیه همین روستا می روید. روستای فشتکه به عنوان روستای ملی حصیر در سطح کشور معرفی شده است. اما این روستای کوچک با تلاش مسئول خانهٔ بهداشت و همکاری زنان روستا موفق به تولید کمپوست از زباله های تر خانگی نیز شده است. برای آگاهی بیشتر ازچگونگی مراحل روند تولید کمپوست از اطلاع رسانی به اهالی وآموزش و همکاری آنان و نتیجهٔ کار راهی فشتکه شدیم تا با بهورزفعال این روستا خانم لیلا گلزار گفت‌وگویی داشته باشیم. در مسیر برچسب‌های سبز رنگی که به در منازل روستا چسبانده شده بود و هم‌چنین سطل‌های زباله آبی بزرگی که در نقاط مختلف کار گذاشته شده بودند توجهمان را جلب کرد.

با کلیلک روی ادامۀ مطلب، متن کامل این گفت‌وگو را بخوانید 

صبح زود از خواب بیدار شدم. کتری را روی گاز گذاشتم تا چای درست کنم. به اتاق پسرم رفتم و وسایل مدرسه‌اش را آماده کردم. آب که جوشید چای را دم کردم و صبحانه را حاضر کردم همسر و پسرم را بیدار کردم. بعد ازراهی کردن آنها به سراغ آشپزخانه رفتم. ظرفهای کثیف را شستم. یادم افتاد قرار بود قیمه بپزم اما لپه نداشتم در ضمن پسرم قیمه را با سالاد دوست دارد پس لباس پوشیدم و برای خرید لپه و خیار و گوجه  وسبزی خوردن از خانه بیرون رفتم. سوز سردی می‌آمد. برگشتم و برنج و لپه را خیس کردم. پیاز خرد کردم و‌گوشت را که حالا خیلی کمتر از قبل می‌توانیم بخریم، تفت دادم و با لپه و کمی رب گذاشتم تا بپزد. سبزی خوردن را پاک کردم و خیساندم. لباسها را داخل لباسشویی ریختم. خانه به هم ریخته بود. بعد از مرتب کردن خانه و تخت‌خواب ‌ها، همه جا را جارو زدم. کف خانه سرامیک است و مجبورم  حتما با تی آن را تمیز کنم. به آشپز خانه برگشتم آب برنج را گذاشتم تا بجوشد در این فاصله قبض گاز و آب را اینترنتی پرداخت کردم. آب که جوشید برنج را داخلش ریختم بعد آبکش کردن و دم کردم. برای خورش سیب زمینی را خیلی ریز خلال کردم و سرخ کردم. لباسها را از ماشین در آوردم و پهن کردم. کتری را گذاشتم تا بجوشد. سبزی خوردن را شستم و خیار و گوجه  و پیاز را خرد کردم و سالاد درست کردم. کتری که جوشید چای را دم کردم. ظرفهای ناهار را آماده کردم .پسرم و همسرم از راه رسیدند. ناهار را آماده کردم. بعد از خوردن ناهار ظرفها را به آشپزخانه بردم و شستم. چای ریختم. میوه آوردم و پوست کندم. پسرم عصر باشگاه داشت. لباسهایش را آماده کردم. خیلی خسته بودم خواستم کمی استراحت کنم که تلفن زنگ خورد. مادرم بود که از من خواست برایش خرید کنم و ببرم. بعد از راهی کردن پسرم لباس پوشیدم و برای مادرم خرید کردم. وبه خانه‌اش بردم. اصرار کرد بمانم اما نمی‌شد بمانم. پسرم به خانه برمی‌گشت. با مادرم خداحافظی کردم. به خانه که برگشتم تنم درد می‌کرد. انگار سرما خورده بودم. برای خودم سوپ و برای بقیه کوکو سبزی درست کردم. پسرم که از باشگاه برگشت از من خواست در انجام تکالیف کمکش کنم.  شام را که خوردیم بعد از خوردن چای خواستم کمی استراحت کنم که یکی از  همکاران همسرم با خانواده سر زده به خانۀ ما آمدند. از آنها پذیرایی کردم وقتی که رفتند ساعت ۱۲ شب بود. بعد ازمرتب کردن آشپزخانه وقتی به رختخواب رفتم خر و پف همسرم بلند بود. به آرامی زیر پتو خزیدم ولی تا صبح تب و لرز داشتم. وقتی ساعت گوشی زنگ خورد نای بیدار شدن نداشتم. ولی مجبور بودم .کلی کار نکرده داشتم. با خودم فکر می‌کردم کاش می‌شد امروز را مرخصی بگیرم. ولی از کی؟! کاش پسر و همسرم کمی مرا درک می‌کردند و به من در انجام وظایف هر روزه خانگی کمک می‌کردند. اما انگار که کار خانگی ۲۴ ساعته بدون مرخصی و تکراری وظیفۀ من است. کاری که همیشه بر دوش زنان بوده و بسیاری از مردان انجام آن را آسان می‌دانند و همکاری و مشارکت با زنان را دون شأن خود می‌پندارند.

بیدارزنی:‌ فوتبال از جمله رشته‌های پرطرفدار، پرحاشیه و مهیج ورزشی است که در سال‌های اخیر بر طرفداران و علاقه‌مندان به آن در میان زنان افزوده شده و زنان فوتبالیست مانند مردان در زمین چمن یا سالن فوتسال به این ورزش جذاب می‌پردازند.

اولین تیم فوتبال چمنی زنان متعلق به باشگاه تاج بود که از سال ۱۳۴۹ فعالیت خود را آغاز کرد و به تدریج و با بالا رفتن تعداد تیم‌ها و استقبال دختران، فدراسیون فوتبال ایران تشکیل اولین تیم ملی فوتبال زنان را در دستور کارش قرار داد؛ اما در پایگاه اطلاع‌رسانی فدراسیون فوتبال و به طور کلی در فضای مجازی، اطلاعات موثق و منابع مکفی درباره‌ی آن تیم وجود ندارد. پس از انقلاب، ورزش زنان در تمام رشته‌ها از جمله فوتبال به محاق رفت تا سال ۱۳۷۲ که با برگزاری مسابقات سالنی فعال شد و از آن زمان تا کنون فراز و فرود‌های زیادی مانند مسئله‌ی پوشش و حضور در محافل بین‌المللی را پشت سر گذاشته است. 

این ورزش پرتحرک که با قدرت، تکنیک و جنگندگی همراه است جای خود را در میان زنان و دختران شهرستانی نیز به خوبی باز کرده است که از بین آن‌ها می‌توان به تیم فوتبال زنان ملوان بندرانزلی اشاره کرد. این تیم که از زمان حضورش در لیگ برتر از سال ۱۳۸۴ یکی از تیم‌های مطرح بوده و حتی یک سال قبل از انحلالش به عنوان نایب قهرمانی دست یافته بود، در سال ۱۳۹۵ در میان اندوه و شگفتی هواداران و بازیکنان به یکباره منحل شد. مدیرعامل باشگاه در آن زمان پس از سقوط تیم فوتبال مردان ملوان از لیگ برتر، درباره‌ی انحلال تیم زنان ملوان گفت: «ما بسیار عیالوار هستیم. وقتی یک کشتی در طوفان اسیر می‌شود، بار خود را خالی می‌کند.»

این بار اضافی تیمی بود که در سال‌های اخیر هیچ فصلی را بدون عنوان به پایان نرسانده بود و یکی از بازیکنان ملی‌پوش، سارا قمی، عنوان خانم گلی را با زدن ۱۵ گل در لیگ برتر به دست آورده بود.  

گرچه دلیل انحلال این تیم، در ابتدا مسائل مالی اعلام شد ولی در کمال ناباوری دلایل دیگری در بیانیۀ صادره از باشگاه ملوان عنوان شد که علت انحلال تیم، همجنسگرایی اعضای تیم و شرایط خاص بدنی بعضی از اعضای تیم است. بیانیه‌ای که نگاه از بالا و مردسالار مدیران باشگاه در آن با ادبیات جنسیت‌زده، بهانه‌ای برای حذف زنان ورزشکار شد.

«باشگاه ملوان از اواسط فصل گذشته تصمیم به عدم تیم‌داری در حوزه بانوان گرفت، این تصمیم دلایل خاص خود را داشت و نمی‌توان آن‌طور که در برخی رسانه‌ها و مصاحبۀ برخی‌ها مطرح شده است، تنها دلیل این تصمیم را به موضوعات مالی ربط داد. چرا که شاید دلایل مالی کوچکترین بخش از دلایل این تصمیم بود و بزرگ‌ترین دلیل آن‌را باید در مواردی جست‌و‌جو کرد که نمی‌توان در یک جامعۀ اسلامی آنها را مطرح کرد.»

متن بالا بخشی از بیانیۀ باشگاه ملوان انزلی در خصوص انحلال تیم فوتبال بانوان این باشگاه است؛ موضوعی که زمزمه‌های آن از ماه‌ها قبل شنیده می‌شد. اما دلیلی که برای انحلال این تیم در بیانیۀ باشگاه ذکر شده است، عجیب و شک‌برانگیز به نظر می‌رسید. رفته‌رفته موضوع مالی که این اتهام اخلاقی بهانه‌ای برای سرپوش گذاشتن بر آن شده بود از اذهان عمومی دور و فراموش شد تا مدیران مذکور پاسخگوی مسائل مالی و ورشکستگی باشگاه نباشند و با طرح مسائل محرک جنسیتی، افکار عمومی را منحرف سازند و این میان چه قربانی‌ای از دختران ورزشکار، بی‌دردسرتر بود.

سرپرست تیم بانوان به این اقدام واکنش نشان داده و با انتشار بیانیه‌ای اعتراض خود را به گوش مسئولان امر رساند. در این بیانیه به سهل‌انگاری و سوء مدیریت مدیران باشگاه اشاره شده و مسائل اخلاقی مطرح‌شده را توهین و تهمتی برای توجیه سهل‌انگاری‌ها دانست. در قسمتی از بیانیۀ سرپرست بانوان آمده است: «بیانیۀ باشگاه ملوان، توهین بزرگی به بازیکنان این تیم و بخشی از بدنۀ جامعه است. جای تأسف دارد که مدیران ما به‌ دلیل بی‌کفایتی و عدم مدیریت صحیح، خود را پشت سنگر حجاب و اخلاق پنهان می‌کنند و با مصادره به مطلوب کردن دین و به قیمت توهین به دختران استان خود، تنها به دلیل نبود بودجه، بحث حجاب و مشکلات اخلاقى را پیش می‌کشند.»

ایراندوست، سرمربی تیم زنان ملوان  نیز به سختی‌ها و تلاش‌هایی که در چندین سال گذشته برای پیگیری علاقۀ خود داشت، اشاره کرد و گفت: «ورزش تنها شغل حرفه‌ای و فوتبال عشق من بود، بعد از تولد پسرم در دو ماهگی او، به فوتبال پرداختم و تلاش بسیار کردم. در چهار جبهۀ تمرین، باشگاه، خانه و دانشگاه فعالیت می‌کردم و تمام مشکلات را تنها به خاطر عشق به فوتبال تحمل می‌کردم. چرا که با خود می‌گفتم روزهای خوب فرا خواهید رسید و با قهرمانی تلاش‌های‌مان دیده خواهد شد ولی متأسفانه بعد از گذشت سال‌ها و کسب عناوین مختلف تیم منحل شد و شاهد بالاترین حد بی‌احترامی بودیم. تصور من این است که این اتفاق برای جامعۀ ورزش زنان اتفاق خوبی نیست و نا‌امیدی بزرگی را به وجود خواهد آورد.»  

وی ادامه داد: از نظر من زنان و مردان با یکدیگر برابر هستند، بنابر دلایلی که برای من قانع‌کننده نیست می‌گویند زنان و مردان از نظر بودجه برابر نیستند، این حق نباید وجود داشته باشد که بنا به هر دلیلی  حداقل‌ها را نیز از زنان بگیریم و مانع رفتارهای حرکتی زنان و مانع ورزش و نشاط آنها شویم.

سرمربی  فوتبال زنان ملوان گفت: در لیگ برتر مردان ممکن است یک میلیارد برای تیم هزینه شود اما در بخش بانوان در چهارده سالی که فعالیت داشته‌ایم فقط در دو-سه سال اخیر پول دریافت کرده‌ایم و تمام اسناد در باشگاه موجود است. در سال گذشته کل هزینه‌ها برای یک فصل تیم مبلغ ۵۰۰ میلیون تومان بود، این هزینه‌ها شامل البسه ورزشی، کرایه  زمین برای تمرین، رفت و آمد، هزینه داوران، هزینه مسابقات و… یعنی تمام هزینه قرارداد بازیکنان و کادر فنی با ۵۰۰ میلیون تومان انجام می‌شد.

او در ادامه گفت: حتی اگر این ۵۰۰ میلیون تومان نیز برای باشگاه زیاد بود بهتر بود یک جلسه با سرپرست تیم گذاشته می‌شد و باشگاه اعلام می‌کرد چون شرایط مالی خوبی نداریم هزینه‌ها را کاهش می‌دهیم، قطعا بازیکنان اینقدر منطقی بودند که با کم کردن هزینه کمک کنند تا تیم منحل نشود، ولی اینکه یک طرفه تصمیم‌گیری شود و تیمی را که برایش زحمت کشیده شده و هویت زنان انزلی است و زنان انزلی با حضور ۲۵۰۰ نفری خود در ورزشگاه تختی انزلی نشان دادند که چقدر تیم خود را دوست دارند، اینگونه منحل شود کار درستی نبود. چرا که واقعا حیف است تیمی که اینقدر مرتب، منظم و با انسجام اخلاقی و فنی کار کرده است برای هیچ و پوچ و بی هیچ دلیل قانع‌کننده‌ای و تنها به دلیل یک مصاحبه منحل شود.

ایراندوست به مصاحبه‌های مردان در فضای رسانه‌ای اشاره کرد و افزود: مردان مصاحبه‌هایی در فضای رسانه‌ای انجام می‌دهند که من هیچ یک از آنها را تایید نمی کنم ولی آیا با آنها نیز اینگونه برخورد می‌شود و صورت مسئله را پاک می‌کنند و یا اینکه با در نظر گرفتن تنبیهات و جریمه  موضوع را حل می‌کنند. خیلی از مسائل با صحبت کردن حل می‌شود. بچه‌ها همیشه دوست دارند پدر دست محبت بر سر آنها بکشد و بگوید مشکلات حل می‌شود، در حد همین جملات مشکلات بازیکنان می‌توانست کم‌رنگ شود، توجهات معنوی نسبت به بازیکنان کم بود و نحوه برخورد با آنها طوری بود که کلافه شده بودند اما با وجود تمام شرایط سخت به قولی که داده بودند عمل کردند و با اختلاف یک امتیاز نایب قهرمان لیگ شدند.

‌دو سال پس از این انحلال عجیب و پرحاشیه، تیم ملوان زنان بار دیگر به عرصۀ رقابت‌ها در لیگ برتر بازگشتند و با مربیگری مریم ایراندوست که خود از خانواده‌ای فوتبالی‌ست و سابقهی بازی در این تیم را هم دارد، کار خود را خیلی بهتر آغاز کرده است. ایراندوست در مصاحبه با خبرنگار الجزیره گفت: «من فکر می‌کنم فوتبال بازی کردن در ایران وقتی زن هستید کاملاً دیوانگی‌ست و ما دیوانه‌هایی هستیم که از دیوانه‌خانه فرار کردیم.» 

این تیم در بازی قبلی خود که در خانه برگزارکرد، با استقبال و حمایت بیش از دو هزار نفر در ورزشگاه تختی همراه بود و هواداران این تیم با وجود باخت تیم با نتیجۀ صفر بر یک تا آخرین لحظات به تشویق تیم خود پرداختند. بازی بعدی این تیم با آذرخش تهران بود که با نتیجۀ پر گل ۸ بر صفر به نفع ملوان پایان یافت. در هفته‌ی چهارم این دوره از بازی‌ها نیز تیم زنان ملوان با برد شیرین ۴ بر ۱ مقابل سپیدار قائمشهر جایگاه خود را در رده چهارم جدول تثبیت کرده است؛ تیمی که دو سال بعد از انحلال، جنگنده و پرتوان وارد رقابت‌ها شده و با وجود کمبودها و نا‌برابری‌ها نتایج خوبی به دست آورده است.

زنان ملوان علی‌رغم توهین‌های مدیریت مردسالارانه، نشان دادند که ورزش جنسیت نمی‌شناسد و زنان هم در رشته‌های به ظاهر مردانه و خشنی همچون فوتبال نیز می‌توانند موفق باشند. آنان هم تکل می‌روند، هم لایی می‌زنند، هم می‌دوند، هم هِد می‌زنند، هم آسیب می‌بینند و هم  گل می‌زنند. در حالی که به دلیل پخش نشدن مسابقات ورزشی از تلویزیون و نداشتن اسپانسر، دیده نمی‌شوند و هرگز از حمایت‌هایی که از فوتبال مردان می‌شود برخوردار نیستند، اما با عشق و ازجان‌گذشتگی در مستطیل سبز می‌دوند تا نشان دهند از مردان چیزی کم ندارند. خواستن توانستن است. آنان فعل خواستن را به خوبی صرف کردند و توانستند. به امید پیروزی و موفقیت‌های روز افزون برای این تیم پرتلاش و مبارز.‌‌‌‌

هادی صادقی معاون فرهنگی قوه قضائیه ایران می‌گوید زنان در صورت رعایت «اخلاق و مسائل شرعی» می‌توانند مثل مردان در ایران به ورزشگاه‌ها بروند و حضور آنها در اماکن ورزشی، «فی‌‌نفسه» اشکالی ندارد.

اظهارات وی در حالی بیان شده که پس از حضور محدود شماری از زنان ایرانی در جریان مسابقه تدارکاتی بین دو تیم فوتبال ایران و بولیوی که به دلیل تهدید فیفا رخ داد، محمدجعفر منتظری، دادستان کل ایران از این اقدام انتقاد کرده بود.

محمدجعفر منتظری چنین اقدامی را «ارتکاب گناه» خوانده و تهدید کرده بود که اگر این حرکت‌ها ادامه یابد «برخورد قضایی خواهیم داشت».

با این حال هادی صادقی، معاون فرهنگی قوه قضائیه، روز یکشنبه دوم دی‌ماه در اظهاراتی که به نظر می‌رسد چرخشی خفیف در مواضع قوه قضائیه درباره حضور زنان در ورزشگاه‌هاست، نفس حضور آنها در اماکن ورزشی را بلامانع اعلام کرده است.

وی رعایت دو شرط «اخلاق و شرع» را به دلیل آنچه بروز احتمالی «عارضه» در صورت حضور زنان در ورزشگاه‌ها نامید، مطرح کرده و گفته این «عوارض» ممکن است در حالی پیش بیاید که «حضور در ورزشگاه و تماشای ورزش، برای زنان و مردان فی‌نفسه هیچ اشکالی ندارد».

معاون فرهنگی قوه قضائیه از جمله این «عوارض»، به دو موضوع دیدن «بدن برهنه جنس مخالف برای نامحرم» و «فضای غیراخلاقی و نامناسب ورزشگاه‌ها» برای زنان اشاره کرده است.‎

وی گفته است: «دیدن بدن برهنه جنس مخالف برای نامحرم جایز نیست، این حکم شرعی است، اما ممکن است با وجود فاصله زیاد جایگاه تماشاچیان در برخی موارد، صدق نظر به بدن نامحرم نباشد؛ این یک بحث فنی و مصداقی است و می‌توان برای تشریح موضوع با فقها و مراجع محترم صحبت کرد».

آقای صادقی درباره ضرورت حفظ «حرمت» زنان در ورزشگاه‌ها هم افزود که جو حاکم بر ورزشگاه ممکن است «غیراخلاقی» باشد و «حضور یک بانوی مسلمان در چنین فضایی که امکان هتک حرمت وجود دارد، جایز نیست» و راهکار آن را نیز «مدیریت ورزشگاه‌ها و ایجاد فضای سالم» عنوان کرد.

مجادله بر سر «شرعی بودن یا نبودن» حضور زنان در ورزشگاه‌ها پیش از این نیز میان علی مطهری، نماینده مجلس و محمدجعفر منتظری صورت گرفته بود.

آقای مطهری در واکنش به اظهارات منتظری مبنی بر «غیرشرعی» بودن حضور زنان به طور کلی در همه ورزشگاه‌ها گفته بود که حضور زنان در مسابقاتی مانند شنا، کشتی، بسکتبال و والیبال مردان «دارای اشکال شرعی» است، اما در استادیوم‌ فوتبال «به نظر می‌رسد مطابق این ملاک نباید اشکال شرعی وجود داشته باشد».

این در حالی است که بسیاری از امامان جمعه و روحانیون در ایران به صراحت با حضور زنان در ورزشگاه‌ها مخالفت می‌کنند.

از جمله ناصر مکارم شیرازی، مرجع تقلید شیعه، حضور زنان در ورزشگاه‌ها را باعث «رسوایی» خوانده و خطاب به مسئولان افزود که فیلم‌های منتشر شده از حضور آنها «به خوبی نشان داد شما هرگز نخواهید توانست کیفیت حضور آن‌ها را کنترل کنید».

این در حالی است که حسن روحانی، رئیس‌جمهوری ایران گفته است: «چه ایرادی دارد که بخشی از استادیوم ورزشی که هیچ منافاتی با قانون، شرع و مصوبه شورای عالی انقلاب فرهنگی ندارد به بانوان اختصاص یابد».

عبدالله حاجی صادقی، نماینده رهبر جمهوری اسلامی در سپاه پاسداران هم ۳۰ مهر گفته بود که «مقاومت در مقابل حضور زنان در ورزشگاه هزینه دارد ولی باید انجام شود».

محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهوری پیشین ایران، در سال ۸۵ دستور ورود زنان به ورزشگاه‌ها را صادر کرد اما پس از مخالفت مراجع تقلید این دستور اجرا نشد.

در سال‌های اخیر شماری از کنشگران حقوق زنان و فعالان اجتماعی و دیگر چهره‌ها برای رفع ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها تلاش کرده و از جمله با ارسال نامه‌ای به فیفا، خواستند که جمهوری اسلامی را وادار کند به ممنوعیت حضور زنان در استادیوم‌ها پایان دهد.

شورای مشورتی حقوق بشر فیفا نیز از این تشکیلات خواسته با تعیین ضرب‌الاجلی برای ایران، از تهران بخواهد ممنوعیت ورود زنان به ورزشگاه‌ها را لغو کند.

منابع: تسنیم، فارس، ایلنا و رادیو فردا.